Unha investigación da USC suxire que os antigos exipcios tentaron tratar o cancro hai milleiros de anos

O equipo de investigación liderado por Edgard Camarós, investigador Ramón y Cajal do Departamento de Historia da USC, descubriu marcas de corte arredor de crecementos canceríxenos nun antigo cranio exipcio, o que suxire que os exipcios antigos tentaron tratar o cancro hai milleiros de anos. Estes achados ofrecen unha nova perspectiva sobre a medicina antiga.

Ramón Camarós afirmou que este descubrimento é unha proba única de como os exipcios antigos abordaron o cancro hai máis de 4.000 anos. O equipo, incluíndo a investigadora Tatiana Tondini da Universidade de Tubinga, examinou dous cranios na colección Duckworth da Universidade de Cambridge. O cranio 236, datado entre 2687 e 2345 a.C., pertenceu a un home de 30 a 35 anos, mentres que o cranio E270, datado entre 663 e 343 a.C., pertenceu a unha muller de máis de 50 anos.

No cranio 236, observaron unha lesión grande que suxire neoplasia, xunto con 30 lesións metastásicas. As marcas de corte arredor destas lesións indican que os exipcios realizaron algún tipo de intervención cirúrxica, demostrando un coñecemento avanzado da medicina para a súa época, segundo o profesor Albert Isidro, cirurxián oncolóxico e coautor do estudo.

Os textos antigos indican que os exipcios eran hábiles na medicina, capaces de tratar enfermidades e lesións traumáticas, fabricar próteses e realizar obturacións dentais. Aínda que non podían tratar o cancro de forma efectiva, poderían telo intentado. O estudo destes cranios, liderado pola USC, mostrou que os exipcios eran capaces de tratar fracturas complexas, pero o cancro seguía sendo un desafío.

Así, o cranio E270 revelou unha gran lesión cancerosa e dúas feridas curadas de lesións traumáticas, suxerindo que o individuo recibiu tratamento e sobreviviu. A presenza dunha lesión violenta nunha muller é rara, o que leva ao equipo a cuestionar se as mulleres participaban activamente en conflitos bélicos no pasado.

O equipo subliñou que o estudo dos restos óseos enfronta retos, xa que adoitan estar incompletos e carecen de historia clínica coñecida. A arqueoloxía traballa con fragmentos do pasado, o que complica as conclusións definitivas.

«Este estudo abre novas perspectivas e establece unha base para futuras investigacións en paleooncoloxía. Non obstante, serán necesarios máis estudos para comprender como as sociedades antigas trataron o cancro», concluíu Camarós.