Cativos e velliños

A visión que teñen os cativos e os velliños de se mesmos e do que lles arrodea non ten nada que ver, pois a madurez non se adquire de súpeto.

Cando camiñando pola rúa te cruzas cun bebé nos brazos da súa nai e logo cun velliño andando cun bastón, pensas: Miúda diferenza, uns comezando e outros con mil e unha historias as súas costas!

Aos cativos encántalles que lles digan que son maiores e aos vellos que parece que teñan dez anos menos, por que será?

Un ano para un neno de seis anos é unha eternidade porque é un 17% da súa vida, mentres para unha persoa maior pasa moi rápido porque pode ser o 4%.

Para un cativo moitas das cousas que lle pasan ou ve son novidosas porque as experimenta por primeira vez. Xa sexa un animal, un río, un xoguete ou un postre. Un velliño, pola contra, é máis difícil de sorprender; o cal non significa que non teña capacidade de admiración.

Aos pequenos gústalles pensar no futuro: Eu quero ser astronauta, futbolista ou médico! E, cando medran, loitar por un mundo en paz, sen fame e máis xusto. Pola súa banda, mentres algúns maiores manteñen os seus ideais de sempre, outros vólvense escépticos polas experiencias negativas vividas.

Os nenos que viven nunha familia que se quere adoitan vivir intensamente o presente, sen preocuparse polo futuro; para iso xa están os seus pais:  Papá e mamá saben… Os vellos, a partir dunha idade, lémbranse sobre todo da súa infancia cunha memoria selectiva que pon alá o foco; borrando o sucedido nos últimos anos e temendo o que está por chegar.

Aos pequenos gustaríalles ser maiores e sente así aos catorce anos -Vou comerme o mundo!-, e moitos maiores cambiaríano todo por volver á xuventude.

Sobre se entende máis un cativo a un vello ou este a un neno, non hai dúbida; pois todos os vellos foron nenos e ningún neno vello.

Acórdome dun profesor do colexio que nos dixo que antes do que críamos teriamos sesenta anos e, ao chegar a esa idade, acordariámonos do seu comentario. Toda a clase púxose a rir incrédula. Pero tiña razón ao dicirnos que tiñamos que aproveitar o tempo para movernos na dirección do que queríamos ser dende xa, sen esperar a mañá porque chega antes do que esperamos.

A convivencia interxeracional enriquece e moito. Como sucede nos equipos de fútbol integrados por xogadores novos que aspiran a gañalo todo e veteranos con experiencia.

Cando de neno vía meu avó lendo no sofá ou indo ao casino ao xogar ao dominó, pensaba que sempre viviu así; aínda que se dedicou a sacar adiante a súa empresa durante máis de corenta anos, pero iso eu non o vin.

Nunha ocasión o Papa Francisco contou a historia dun pai que comprou nunha mesa para que o avó comese só na cociña e o resto da familia no comedor porque cando o avó tomaba a sopa ensuciábase todo. Uns días despois, ao ver ao seu fillo pequeno construíndo unha mesa de madeira, preguntoulle que facía. “Estou xogando a ser carpinteiro”, respondeulle. “E que constrúes?”. “Unha mesa para ti papá, para cando sexas como o avó”.

As sociedades sabias respectan e queren a todos por igual.